Στο νότιο τμήμα της Κορώνης ορθώνεται το κάστρο της. Στους κλασικούς χρόνους αποτελούσε μία απλή οχύρωση, για να γίνει αργότερα Βυζαντινό φρούριο, το οποίο κατέλαβαν το 1205 οι Φράγκοι(Γάλλοι) της Δ' Σταυροφορίας.

Με την συνθήκη της νήσου Σαπιέντζας(1209) παραχωρήθηκε στους Βενετούς, οι οποίοι το κατέστησαν οχυρό του λιμανιού της για την προώθηση των εμπορικών προϊόντων τους. Τον Αύγουστο του 1500 καταλαμβάνεται απο τους Τούρκους και πολλοί κάτοικοι αναχωρούν για Ζάκυνθο, Κεφαλλονιά και έπειτα για την Κάτω Ιταλία. Το έτος 1532 ο αυτοκράτορας της Γερμανίας και της Ισπανίας Κάρολος ο Ε΄, επιθυμώντας να προκαλέσει στο σουλτάνο Σουλεϊμαν το Μεγαλοπρεπή αντιπερισπασμό στέλνει με το ναύαρχο Αντρέα Ντόρια δυνάμεις στην Πελοπόννησο. Η επιχείρηση του Ντόρια και των συμπολεμιστών του απέτυχε και εγκατέλειψαν τη Μεθώνη το 1534 παίρνοντας μαζί τους και 2000 πρόσφυγες Κορωναίους, που εγκαταστάθηκαν στην Κάτω Ιταλία. Επανέρχονται οι Βενετοί (1685 - 1715) με το Φραγκίσκο Μοροζίνη.

Το 1715 επανέρχονται οι Τούρκοι. Mέχρι το 1828, εγκαθίστανται στο Κάστρο τούρκικες οικογένειες και αρχίζει η κοινωνική και η οικονομική παρακμή η οποία συμπληρώθηκε με το βομβαρδισμό του Ορλώφ (1770).

Το 1828 απελευθερώνεται και παραδίδεται στην ελληνική κυβέρνηση και στο φρούραρχο το Νικηταρά από τον Γάλλο Στρατηγό Μαιζον.

 

 

 

Το κάστρο της Μεθώνης βρίσκεται στο νοτιότατο άκρο της δυτικής ακτής της Πελοποννήσου σε θέση που οχυρώνεται από τον 7 π.Χ αιώνα. Έως το 1204 μ.Χ χρησιμοποιείται ως φρούριο των Βυζαντινών, ενώ το 1209 μ.Χ οι Ενετοί με την συνθήκη της Σαπιέντζας (1209) γίνονται κυρίαρχοι της περιοχής και καθιστούν τη Μεθώνη οικονομικό κέντρο και εμπορικό λιμάνι, οπότε το κάστρο γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη, οχυρώνεται και οικοδομείται με τη βενετσιάνικη αρχιτεκτονική. Το 1500 μ.Χ καταλαμβάνεται από τους Τούρκους του Βαγιαζήτ Β΄ οπότε η περιοχή και το κάστρο οδηγούνται σε παρακμή.

Το κάστρο καταλήφθηκε το 1685 απο τις δυνάμεις του Φραντζέσκο Μοροζίνι. Το 1715 το ανακαταλαμβάνουν οι Τούρκοι με τον Νταμάτ Αλή πασά και η Μεθώνη γίνεται έδρα του Πασά της Δ. Μεσσηνίας, απο την Μεθώνη ως τον Αλφειό (Ρουφιά). Απελευθερώνεται το 1828 απο τις γαλλικές δυνάμεις του στρατηγού Μαιζον. Μέσα στο κάστρο βρίσκονται λείψανα αστικών και εκκλησιαστικών οικοδομημάτων, τα ερείπια του βυζαντινού ναού της Αγίας Σοφίας, ερείπια τούρκικων λουτρών(χαμάμ), ερείπια οικήματος που χρησίμευσε ως κατάλυμα του Ιμπραήμ πασά και του Γάλλου στρατηγού Μαιζον μετά το 1828, καθώς και ο ναός Μεταμόρφωσης του Σωτήρος που ανεγέρθη από το γαλλικό απελευθερωτικό σώμα το 1833.

Νότια του κάστρου πάνω σε νησάκι βρίσκεται το Μπούρτζι, οκτάγωνο φρούριο με ισοδομική τοιχοποιία, γεμάτο πολεμίστρες

 

 

Στον όρμο του Ναβαρίνου, κοντά στην πόλη της Πύλου, βρίσκονται δύο κάστρα: το νεότερο κάστρο του Ναβαρίνου ή αλλιώς Νιόκαστρο και το φράγκικο, το Παλιόκαστρο ή Παλιοναβαρίνο.

Το Νιόκαστρο οικοδομείται το 1573 από τους Τούρκους και μένει στην κατοχή τους μέχρι το 1686, οπότε και παραδίδεται στους Ενετούς.Το 1715 οι Τούρκοι ανακαταλαμβάνουν το Νιόκαστρο μαζί με την Κορώνη και το Παλιοναβαρίνο. Το 1825 ο Ιμπραήμ Πασάς γίνεται κύριος του Νιοκάστρου μέχρι το 1828, οπότε αυτό ελευθερώνεται από το Γάλλο στρατηγό Μαιζον.

Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελεί αρχικά έδρα του ιταλικού και αργότερα του γερμανικού στρατηγείου της ευρείας περιοχής.

Το αναστηλωμένο εξαγωνικό φρούριο του Νιοκάστρου χρησιμοποιείται σήμερα ως Μουσείο και Κέντρο Υποβρυχίων(΄Εναλίων΄) Αρχαιολογικών Ερευνών. Τα σημαντικότερα μνημεία και αρχιτεκτονικά σύνολα είναι:

Ο ναός της Μεταμόρφωσης Σωτήρος:

Σταυροειδής ναός με τρούλο γοτθικού ρυθμού που κτίσθηκε από τους Φράγκους. Λειτούργησε ως μουσουλμανικό τέμενος(τζαμί) και ακολούθως ως χριστιανικός ναός.

Το κτίριο του στρατηγού Μαιζον:

Ορθογωνικό διώροφο λιθόκτιστο κτίριο των πρώτων δεκαετιών του 19ου αιώνα, στο οποίο σήμερα, μετά την αποκατάστασή του,

λειτουργούν το Μουσείο και γραφεία

 

Βρίσκεται πίσω απο το βόρειο μέρος του Ναού της Υπαπαντής του Σωτήρoς, σε θέση στην οποία εικάζεται ότι βρισκόταν η ακρόπολη των ομηρικών (1580 - 1120 π.Χ) και των κλασσικών Φαρών (ανάκτορο του Ορτιλόχου και μετά του Διοκλή).

Το μεσαιωνικό κάστρο κτίσθηκε το 1205 μ.Χ από τον Γοδεφρέδο Βιλλεαρδουϊνο και δέχτηκε πολλές οικοδομικές μετατροπές και συμπληρώσεις από τους μετέπειτα κυρίαρχους του, τους Βυζαντινούς του Μυστρά, τους Τούρκους και τους Ενετούς του Μοροζίνι.

Στην είσοδό του δεσπόζει το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου δείγμα της περιόδου των Ενετών, ενώ μέσα και γύρω από το κάστρο υπάρχουν όστρακα(θραύσματα) και λείψανα μυκηναϊκών και ρωμαϊκών χρόνων καθώς και τάφοι της ελληνιστικής και της ρωμαϊκής εποχής. Στην βορεινή πλευρά του σώζεται μικρός βυζαντινός ναός, που πιθανολογείται ότι ήταν αφιερωμένος στην Παναγία την Καλομάτα, από την οποία κατά μια εκδοχή πήρε το όνομα της η πόλη της Καλαμάτας. 

 

Στην ?νω Πόλη της Κυπαρισσίας με θέα τη γαλάζια απεραντοσύνη του Ιονίου και τον ήμερο κάμπο, άγνωστο πότε, κτίστηκε το κάστρο, που αποτέλεσε την ακρόπολη της αρχαίας Κυπαρισσίας.

Τα κάτω τείχη έχουν κτιστεί κατά τον ισοδομικό τρόπο οχύρωσης, που αποτελεί δείγμα αρχιτεκτονικής της Μυκηναϊκής Εποχής, ενώ τη Βυζαντινή εποχή, επί Ιουστινιανού το κάστρο ανακαινίζεται και στις τέσσερις γωνίες του οικοδομούνται ισάριθμοι πύργοι, από τους οποίους σήμερα σώζεται ο ανατολικός.

Την εποχή της Φραγκοκρατίας (1205-1430 μ.Χ) ανακαινίσθηκε από τους Φράγκους και αποτέλεσε απόρθητο φρούριο της ακμάζουσαςτότε πόλης της Κυπαρισσίας, ενώ στην Τουρκοκρατία έμεναν Τούρκοι επιφανείς, οι οποίοι βελτίωσαν τις υποδομές του.

Σήμερα σώζεται ένα μικρό αμφιθέατρο στο οποίο γίνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις.